جزایر گالاپاگوس مجمع الجزایری هستند که در فاصله 1000 کیلومتری از سواحل کشور اکوادور قرار گفته اند. این جزایر با برخورداری از حیات وحش منحصر به فرد و آب و هوای نیمه گرمسیری مکانی فوق العاده برای بازدید است.
اما علاوه بر زندگی در این جزایر، کشت قهوه در آنها چگونه خواهد بود؟ برای پی بردن به چالش ها و فرصت های منحصر به فرد این مکان به خواندن ادامه دهید.
ایگوانا دریایی در جزیره سانتا کروز
قهوه چگونه به جزایر گالاپاگوس راه پیدا کرد؟
گیاه قهوه در اواخر قرن نوزدهم میلادی به این مجمع الجزایر راه یافت. مانوئل جی کوبوس در سال 1866 به سان کریستوبال (یکی از بزرگترین جزایر) رسید. او در این مکان مستعمره ای به نام ال پراگرسو را بنا کرد که در آن قهوه و نیشکر کشت می شد. خاک آتش فشانی غنی سان کریستوبال، این جزیره را به انتخابی ایده ال برای محصولات تبدیل کرده بود.
کوبوس دانه های قهوه بربون را از مستعمره های فرانسه در کارائیب وارد و از زندانیان به عنوان نیروی کار استفاده کرد. امروزه، این مکان یکی از معدود مناطقی است که می توانید نسل اصلی این گونه را در آن پیدا کنید. درخت های قهوه ای نیز وجود دارند که 140 سال از عمر آنها در ال پراگرسو می گذرد.
در طول سال ها، گونه های دیگری نیز معرفی شدند. کویمان والی یک کشاورز قهوه در جزیره سانتاکروز است. او به من می گوید که افراد مهاجری که از مناطق تولید کننده قهوه اکوادور آمدند دانه هایی را برای مصرف خود به همراه داشتند.
درخت قهوه ای در ال پراگرسو که تصور می شود 140 سال عمر داشته باشد
چالش کشت قهوه در جزایر گالاپاگوس
وقتی از یک مزرعه قهوه در جزایر گالاپاگوس دیدن می کنید، شاید کنجکاو شوید که چرا انقدر به هم ریخته به نظر می رسد. در اینجا هیچ الگو یا خط منظمی وجود ندارد. گیاهان قهوه مانند سایر مناطق به صورت ردیفی یا نیمه ماه کاشته نشده اند و بیشتر به جنگل طبیعی قهوه شباهت دارند. کویمان به خنده توضیح می دهد “این خاکی آتش فشانی است که در هرجای آن که سنگی وجود نداشته باشد گیاهی می کاریم”.
فصل برداشت در میان ماه های نوامبر و فوریه که پر باران ترین ماه های سال است قرار دارد. بارش شدید باعث می شود که گیلاس های قهوه بریزند.
خشک کردن قهوه در این محیط یک چالش به حساب می آید. اندازه گیری ها رطوبت نسبی، مقادیری بین 84 و 95 درصد را نشان می دهد. تولیدکنندگان مجبور می شوند قهوه را در آون خشک کنند که باعث افزایش هزینه ها و کاهش کیفیت قهوه می شود.
گرچه این جزایر از آب فراوانی برخوردارند اغلب آن آب شیرین نیست. گیلاس های قهوه با آب جمع آوری شده باران یا آب منتقل شده به مزارع شسته می شوند. علاوه بر این، تجهیزات و منابع کشاورزی باید از خود اکوادور آورده شوند که این کار باعث افزایش هزینه تولید می شود.
افراد Cooperativa de production Cafetalera de las Islas Galapagos”” در جزیره سانتا کروز گیلاس ها را بر اساس رنگ جدا می کنند
به این خاطر که جزایر گالاپاگوس یک اکوسیستم محافظت شده هستند، استفاده از بیشتر آفت کش های شیمیایی ممنوع است. بدون شک مسئولیت پذیری محیط زیستی کشاورزی در این منطقه بسیار خوب است اما این مسئله باعث افزایش کار کشاورزان می شود.
کنترل طبیعی آفت با کمک حیات وحش محلی صورت می گیرد. لاک پشت های غول پیکر که برای سایر محصولات کشاورزی مشکل به حساب می آیند، برای کشت قهوه مفید هستند. هنگامی که لاک پشت ها در زیر سایه درختان قهوه در حال استراحت هستند از علف های هرز تغذیه می کنند. این کار زمین را تمیز نگه می دارد و در اطراف درخت ها یک کریدور طبیعی ایجاد می کند.
گرچه قهوه یک گیاه طبیعی نیست، تولید آن برای تنوع منطقه مفید است. تولیدکنندگان متعهد شده اند تا در مدیریت محصول خود به کنترل گونه های مهاجم و ترویج گونه های محلی کمک کنند.
لاک پشت های غول پیکر جزیره سانتا کروز
در اینجا استخدام نیروی کار برای مزارع قهوه، گران و مشکل است. رومل اوچوئا یک تولید کننده در جزیره سانتا کروز است. او به من می گوید که به کارگران برای برداشت روزانه 60 پوند محصول 30 دلار آمریکا پرداخت می شود.
قوانین و مقررات از ورود آزادانه کارگران به این جزایر جلوگیری می کند. تولیدکننده مسئول کارگران خود است. آنها هزینه مسافرت به جزیره ها را می پردازند و مسئول این مسئله هستند که کارگزان در پایان کار جزیره را ترک کنند. اگر کارگر جزیره را ترک نکند، کارفرما ممکن است با جریمه ای سنگین مواجه شود.
رومل به من می گوید که حداقل دستمزد اکوادور برای افرادی که در گالاپاگوس کار می کنند 80 درصد بیشتر است و این مسئله افراد را به ماندن در جزایر و کار قانونی وسوسه می کند. برای محلی ها، قهوه کاری به نسبت غیر جذاب است (در مقایسه با کشاورزی کارهای سبک تر و پرسودتر دیگری مانند ماهیگری وجود دارد).
تولیدکنندگان و قهوه چی ها در کنار هم از قهوه لذت می برند و از چپ به راست، تولیدکنندگان: خاویر واله و کومان واله، قهوه چی ها: شیرام آگاما، تولید کننده: رومر اوچوا و قهوه چی آینده کلاریس اوچوا
بنابراین چرا باید در جزایر گالاپاگوس قهوه کشت کرد؟
گالاپاگوس جای راحتی برای کشت قهوه نیست. پس چرا باید این کار را انجام داد؟ به این خاطر که شرایط منحصر به فرد طعم های منحصر به فردی بوجود می آورد.
خاک آتش فشانی سرشار از مواد معدنی همراه با آب و هوای خاص باعث بوجود آوردن ویژگی های خاصی شده است.
تمامی قهوه های این منطقه در ارتفاع کم رشد می کنند اما شیرین و متعادل هستند. تست کننده های محلی می گویند که اسید محصولات این منطقه دارای اسیدهای لاکتیک و مالیک است. معنای این مسئله شیرینی و رایحه ای مانند شکر تصفیه شده است. قهوه های این منطقه برخی اوقات دارای طعم آب نباتی و حالت متعادل و مخملی هستند. ممکن است ویژگی های دلنشین بادام، شکلات و حالت های لطیف نمک دریا را در آن مشاهده کنید.
قهوه گالاپاگوس تنها مورد در اکوادور است که عنوان شناسایی منشا را کسب کرده است.
چیدن قهوه در سان یوجنیو (جزیره سانتا کروز)
تولید قهوه در گالاپاگوس قطعا کار آسانی نیست اما نتیجه، قهوه ای با کیفیت و ارگانیک است که توسط کارگرانی با حقوق خوب برداشت شده است. این محصول همچنین دارای تاثیرات محیط زیستی سودمند است و به ثبات اجتماعی در یک جامعه کوچک و دورافتاده کمک می کند، پس دفعه بعدی که قهوه می خرید، قهوه گالاپاگوس را امتحان کنید.